مهم‌ترین کلید برقراری آرامش در خانواده، رابطه صحیح زن و مرد با یکدیگر و با فرزندان است. کودکان تنها زمانی آرامش را در خانه تجربه می‌کنند و آن را محیط امن و قابل‌اعتمادی خواهند یافت که والدین مهارت‌های زندگی را آموخته و به درستی از آنها استفاده کنند.

اگر می‌خواهیم کودکانی سالم داشته باشیم، والدین باید از همان دوران بارداری سعی کنند محیط آرامی را در خانه به‌وجود بیاورند چراکه آرامش مادر در این دوران تاثیر بسیار زیادی روی فرزندشان خواهد داشت به‌همین‌دلیل به زن و شوهرتوصیه می‌شود تا زمانی که در خانواده به ثبات و آرامش نرسیده‌اند هرگز بچه‌دار نشوند. بعد از تولد نوزاد هم از همان روزهای نخست آرامش و حمایت خانواده تاثیر بسیار زیادی در سلامت روان کودک خواهد داشت.

خانواده متشنج و نوزادهای ناآرام
شاید برخی از افراد به اشتباه گمان کنند که دعوا و تشنج خانواده روی نوزاد تاثیری نمی‌گذارد و او کوچک‌تر از آن است که تنش‌های خانواده را متوجه شود، این در حالی است که نوزاد از همان روزهای نخستین تولد و حتی قبل از تولد از فضای آرام یا متشنج خانواده تاثیر می‌گیرد. نوزادان خانواده‌های ناآرام گاه به صورت گریه‌های بی‌دلیل و بی‌قراری واکنش نشان می‌دهند، بی‌قراری‌هایی که هیچ دلیل فیزیکی خاصی ندارد. 

هنگامی که مادر ناراحت و عصبانی است. گاه توجه کمتری به فرزندش دارد یا ممکن است بعد از یک دعوا و مشاجره سخت با همسرش آنقدر عصبانی و بی‌حوصله باشد که هنگامی که نوزاد به هر دلیلی گریه می‌کند به جای اینکه او را با عشق و محبت در آغوش بگیرد با بی‌حوصلگی و گاه عصبانیت با او برخورد می‌کند. به طور حتم نوزاد این خشم و بی‌محبتی را درک می‌کند و پیامی که از این رفتار مادر به‌عنوان نخستین و مهم‌ترین حامی زندگی‌اش دریافت می‌کند، چیزی نیست جز این که دنیا محل قابل‌اعتمادی نیست.

آرامش در آغوش مادر

دوران نوزادی تا یکی دو سالگی زمان طلایی است که دلبستگی ایمن انسان‌ها شکل می‌گیرد، دورانی که در آن بیش از هر زمان دیگری کودک به عشق و محبت والدین به ویژه مادرش نیاز دارد و یک خانواده ناآرام و متشنج و مادری خسته و عصبی به‌طور حتم تهدیدی جدی برای عدم شکل‌گیری مناسب دلبستگی ایمن در این دوران است. به زبان ساده‌تر کودک از آغوش گرم و پرمهر مادر اعتماد به دنیا را می‌آموزد. مادری که ناآرام عصبی و نامطمئن است و محیط خانواده‌ای که پر از دعوا و بگو و مگوست، باعث می‌شوند پایه‌های نخستین اعتماد به دنیا، در بچه‌ها به‌درستی شکل نگیرد و همین امر در آینده در ارتباطات بین فردی شخص با دیگران تاثیر خواهد گذاشت.